1- مقدمه همانطور که می دانید هیچ گاه نمی توان شرایط محیط کار را 100 درصد ایمن نمود. زیرا، از میان بردن همه ی خطرها ناممکن است. مرز میان خطرناک و بی خطر، قطعی نیست. بر پایه ی همین دلایل، تلاش ها در جهت بهبود شرایط و کاهش خطر است. این کار بر عهده ی مدیریت، مهندسان بهره برداری ، مهندسان طراحی، مسئولان آموزش ، تیم های اداری ، مسئول ایمنی و بهداشت سازمان، کمیته های ایمنی و بهداشت سازمان، نماینده های شوراهای کارگری و تک تک کارکنان است. در این راستا ، باید هر موضوع کاملاً جدی گرفته شود تا خطرها شناسایی شوند و از تبدیل آنها به حداکثر جلوگیری شود.
حادثه، همواره در کمین است. پس، باید با دوراندیشی و احتیاط عمل کرد و برای ایمن کردن محیط کار، خطرهای آن را شناسایی کرد.روش های شناسایی خطرها، دو گروه هستند :روش پس از رخداد حادثه ( واکنشی ) و روش پیش از رخداد حادثه ( کنشی ).2- روش پس از رخداد حادثه ( واکنشی ) After the fact ( Reactive )پیشگیری از حادثه ( Accident Prevention ) از دیدگاه انسانی، قانونی و اقتصادی برای هر فرد، هر سازمان و هر جامعه اهمیت دارد. با آن که پیشگیری از حادثه یکی از پایه های اصلی ایمنی و بهداشت شغلی است، در آغاز قرن بیستم مورد توجه نبود. حتی تا مدتی پس از آن نیز، به طور جدی مطرح نشد. زیرا، تصور می شد حادثه یک پدیده ی تک علتی ( اشتباه کارگر ) است. در نتیجه ، پیشگیری از حادثه نیز جلوه ای ساده داشت. ب تدریج، نگرشی علمی در شناخت حادثه موجب شد که
بررسی حادثه پوسته ی ساده ی خود را بشکافد و به عنوان یک شیوه ی سودمند برای تعیین مداخله های مناسب در پیشگیری از بروز حادثه به کار رود.اندیشه ی بررسی حادثه از زمان های دور وجود داشته، ولی دیگاه و هدف آن یافتن مقصر بوده است. برای نمونه ASME B30.23-2016 – Personnel Lifting Systems...
ما را در سایت ASME B30.23-2016 – Personnel Lifting Systems دنبال می کنید
برچسب : نویسنده : hseqworld بازدید : 70 تاريخ : يکشنبه 9 بهمن 1401 ساعت: 15:48